Je bent, na je passage bij het vroegere Sporting Lokeren, nu opnieuw aan de slag bij de club waar je ook voor supportert. Kan je beschrijven hoe dat voelt?
Ik ben vroeger voor de fusie bij de elite jeugdafdeling actief geweest als keeperstrainer. Het is natuurlijk altijd een eer om te mogen werken bij de club waar je voor supportert. Van zodra je op het veld staat maakt het echter weinig uit of het logo van Club Brugge of Lokeren-Temse op je borst staat, dan wil je je taak zo goed mogelijk uitvoeren. Maar, als je dan tijdens de wedstrijd bijvoorbeeld de trompet hoort galmen, dan doet mij dat terugdenken aan vroeger. Daar krijg je kippenvel van. Op dat vlak doet dat toch iets en blijft het een grote eer om hier actief te mogen zijn.
Hoe voelt het om de trainer te zijn van vier volwaardige doelmannen? Dat is op zich een vrij unieke situatie?
Eerst en vooral, het belangrijkste is dat de dynamiek goed zit. Het zijn geen concurrenten maar concullega’s. Dat primeert. Als de dynamiek goed zit, zet zich dat over op al de rest. Het mentale is een belangrijk aspect als keeper en als de verstandhouding goed is, dan voegt dat iets toe. Ze komen ook alle vier goed met elkaar overeen. Het zijn alle vier goede doelmannen, met geen enkele van hen zou je als eerste keeper in schaamte vallen. Op zich kan er maar één iemand in doel staan, de ene heeft het daar al moeilijker mee met de andere. Iedereen wil graag onder de lat staan natuurlijk.
Jelle en Yesten zijn als eerste en tweede doelman als enigen verplicht om op de wedstrijd aanwezig te zijn, maar alle vier de keepers zijn bij elke wedstrijd – uit én thuis – aanwezig. Niet enkel als toeschouwer, maar ook om de opwarming mee te doen. Dat zegt volgens mij alles. We hebben een goede groep.
Vanavond wacht Harelbeke, opnieuw een belangrijke wedstrijd om de aansluiting bovenaan te behouden. Het geloof binnen de groep lijkt echter groot en de stabiliteit lijkt iedereen goed te doen. Zie jij ook een groot verschil met vorig seizoen?
Er is veel meer kwaliteit aanwezig dan vorig seizoen, daar kunnen we ons niet voor wegsteken. Niemand hoeft te zeggen dat we kampioen moeten spelen, iedereen is zich er van bewust dat we iets moeten laten zien. De druk voelen we echter niet, de groep is zelfbewust en speelt zonder schrik om te verliezen. Je ziet dat zelfs na puntenverlies de scherpte op de volgende training er meteen weer is en het amusement ook terugkeert. We hebben een volwassen groep, bijna iedereen heeft op hoger niveau gespeeld. Dat willen ze graag laten zien, zonder daarbij hautain te willen zijn. Ze zijn allemaal naar Lokeren gekomen om zich te tonen.
