Op 18 december begint de terugronde met de thuiswedstrijd tegen KSC Dikkelvenne, de derde thuiswedstrijd op rij trouwens. Op de eerste speeldag konden we bij onze tegenstander van zaterdag de drie punten naar het Waasland brengen, maar dat was wel op het nippertje. Het werd toen 1-2 in minuut 95 (!), doelpunt van Gil Van Moerzeke. We blikken hier vooruit op de start van de tweede helft van de competitie.

Geschiedenis

In 1967 wordt Sporting Club Dikkelvenne opgericht onder het stamnummer 7074. De club met als kleuren geel en blauw, speelt sinds 1987 op de accommodatie Hofkouter, in het Marc Gevaert sportcomplex, genoemd naar de vroegere voorzitter, nu erevoorzitter. Zijn zoon Geert Gevaert leidt nu de club. De aanvangsjaren bleken heel erg lastig, hoger dan tweede provinciale spelen lukte niet tot 2012. In dat jaar promoveerde men naar eerste provinciale. Drie jaar later, in het seizoen 2014-2015, bereikt men het nationale niveau. Nog eens drie jaar versder zette men zelfs de stap naar tweede nationale. Ondertussen was er een “K” in de naam gekomen: bij het 50-jarige bestaan in 2017 kreeg men de toevoeging “Koninklijke”.

Huidige seizoen

Halfweg de competitie staat KSC Dikkelvenne op plaats elf, met 18 punten uit 15 wedstrijden. De resultaten laten een grillig verloop zien, met bijvoorbeeld een zware nederlaag op Brakel (speeldag 6, 6-0), maar ook flinke resultaten tegen ploegen die bovenin meedraaien: op Ninove werd het 1-1 op speeldag 11, één week later hield men Zwevezele thuis op 0-0. Het degradatiespook kon worden afgewend door de thuiszege tegen Ronse op speeldag 9 (4-2 werd het toen) en vooral vorig weekend: men won toen met 0-3 op het veld van Wetteren in wat gerust een zespuntenmatch mocht worden genoemd. Wij denken toch vooral terug aan de eerste wedstrijd van dit seizoen, toen Gil Van Moerzeke de honderden meegereisde fans in extase bracht door de winnende treffer te scoren toen we al ruim in blessuretijd zaten, het werd toen 1-2.

Om acht vertrekkende spelers te compenseren, verwelkomde de club afgelopen zomer niet minder dan 13 nieuwkomers, vooral jonge spelers. De belangrijkste zijn Vic Seurynck (Linkerverdediger, 21, ex-Deinze), Maxime De Smet (centrale verdediger, 19, ex-Beveren U21), Lloyd Van Landeghem (flankaanvaller, 21, ex-Deinze U21) en ook wel Sander De Prycker (centrale verdediger, 23, ex-Sporting Lokeren).

Ook “nieuw” bij de club is coach Lieven Gevaert (45). Hij kwam op 19 oktober Sandy Casieris vervangen toen Dikkelvenne dreigde af te glijden naar een degradatieplaats. Hij keerde terug naar de club van zijn hart, want Lieven Gevaert was al trainer bij Dikkelvenne van 2008 tot 2016. Nadien was hij aan de slag bij Ingelmunster (2016-2017), Mandel United (2017-2018) en vooral het Nederlandse Hoek (2019-2021). Hij miste zijn (hernieuwde) debuut bij Dikkelvenne niet. In de eerste wedstrijd onder zijn leiding werd eerst met 0-3 gewonnen op Oudenaarde, dan met 4-2 thuis tegen Ronse. Nadien volgden 3 gelijke spelen: op Zelzate, thuis tegen Zwevezele en uit op Ninove. Of: hij heeft de ploeg naar zijn hand weten te zetten en er een moeilijk te ontwrichten tegenstander van gemaakt. In zijn eigen woorden: “We moeten niet langer naar beneden kijken, we vonden aansluiting bij de middenmoot”.

Wij legden ons oor te luisteren bij Sander De Prycker, die de Beloften van Sporting Lokeren verliet in 2018, om aan de slag te gaan bij Knokke (2018-2019), Hamme (2019-2020), Merelbeke (2020-2021) en sinds dit jaar dus bij Dikkelvenne . Een gesprek over verleden, heden en toekomst.

 

Sander De Prycker: “Het is moeilijk, maar ik zet door”

Sander, je bent een Waaslander, als ik me niet vergis?

Ik woon al mijn hele leven in Sint-Niklaas. Ik voetbalde eerst bij Waasland Beveren, voor ik als U15 naar Sporting Lokeren kwam. Ik doorliep er de verdere jeugdcategorieën tot bij de Beloften. Ik kwam ook bij de A-kern, maar kreeg slechts een paar minuten bij de eerste ploeg, in Play-Off II. Als centrale verdediger moest ik opboksen tegen Mijat Maric en Jakov Filipovic, ja, dan snap je het wel. Die waren gewoon veel beter, punt. Maar onder Arnar Vidarsson en Geert Dirinck beleefden we gouden jaren bij de Beloften. We vormden een hechte groep waar toch wel wat talent in zat. Voor de vuist weg: Ortwin De Wolf in doel, Nathan Mingiedi, Bob Staetman, Amine Benchaib, Robbie Ringoet en niet te vergeten: Sami Djadi en Gil Van Moerzeke die nu alle twee bij Lokeren-Temse aan de slag zijn. We haalden goede resultaten en waren ook naast het veld vrienden. Al de mensen die ik net opsomde: ik hoor ze nog wekelijks en zie een aantal onder hen regelmatig, voor zover corona daar geen stokje voor steekt tenminste.

Nadien kwamen Knokke, Hamme en Merelbeke…

In Knokke wou ik speelgelegenheid krijgen en die was er ook. Alleen: die verplaatsingen, die had ik toch ferm onderschat. Daarom kwam ik naar Hamme, toen tweede nationale en ook veel dichter. Helaas degradeerden we. Ik wou in tweede nationale blijven en trok naar Merelbeke. Een rampjaar, omwille van corona natuurlijk, maar ook omwille van een heel vervelende knieblessure. Nu ben ik aan de slag bij Dikkelvenne. Voorlopig sta ik niet in de ploeg al ben ik volledig fit. Dat is niet altijd gemakkelijk om mee om te gaan. Je wil toch op het veld staan. Toch train ik graag en gemotiveerd, ik zie mezelf als een doorzetter en ben ervan overtuigd dat mijn kans nog komt. Als de gelegenheid zich voordoet, moet ik er klaar voor zijn.

Sinds de komst van coach Lieven Gevaert lijkt het beter te gaan in Dikkelvenne?

Onder de vorige coach zat het net iets te vaak tegen, we hebben een heleboel pech gehad. Maar het klopt dat Lieven Gevaert een goede coach is, hij brengt duidelijkheid, we weten wat we moeten doen. We hebben een goede ploeg die goed aan elkaar hangt. In elke linie hebben we wel iemand die bepalend kan zijn. Helaas is er de blessure van David Cardon, hij is een heel beslissende spits die op 9 wedstrijden acht keer scoorde, maar die nu al een tijd uit is. Hij zal er zaterdag helaas ook nog niet bij zijn. Maar zijn gemis wordt heel goed opgevangen door Quentin Panneel, die net op tijd uit blessure terugkeerde en die nu toch ook al 7 keer scoorde, onder andere drie keer vorig weekend tegen Wetteren. Maar algemeen geldt dat we wat meer onze “cool” moeten bewaren, zowel voorin als achterin. We gaan te vaak door details de boot in. De coach wil dat er uit, en terecht natuurlijk.

Zaterdag de match op Daknam…

Daar kijkt iedereen naar uit natuurlijk, het is toch iets speciaals. Ik merk dat ze de voorbije matchen goed bezig zijn, dus makkelijk wordt het niet. Maar gemotiveerd zullen we zeker zijn, temeer omdat dan de winterstop volgt. Nog één keer knallen dus. Het liefst zou ik natuurlijk op het veld staan, maar daar gaat de trainer over. In ieder geval kijk ik uit naar het weerzien met een mijn collega’s van het vroegere Sporting, de materiaalmensen, de andere vrijwilligers. En als we er met de ploeg iets kunnen rapen, dan wordt het sowieso een hoogdag.

P