Niels Elewaut, een geboren Gentenaar, woonde een tijdlang in Lochristi. Maar dit jaar verkaste hij naar het idyllische Daknam, in de schaduw van het Daknamstadion. Spelen voor Lokeren-Temse voelt aan als een uitdaging en een enorme kans.
Met de komst naar Lokeren-Temse komt Niels Elewaut ook terug naar de club waar hij veruit het grootste deel van zijn jeugd heeft gespeeld. In Lochristi had hij als zesjarige zijn eerste voetbalschoenen aangetrokken, maar twee jaar later kwam hij naar de tricolores. Hij zou er tien seizoenen spelen, tot en met de U19. Dan beproefde hij zijn geluk bij Standaard Wetteren, dat toen in tweede klasse speelde.
Waarom trok je naar Wetteren?
Ik merkte dat ik net tekort kwam voor de absolute top en wou toch vooral blijven spelen. Bij Wetteren kreeg ik die kans. In mijn eerste jaar daar speelde ik vooral bij de Beloften, maar mocht ik toch ook al eens proeven van de eerste ploeg. In mijn tweede jaar speelde ik veel vaker, dat was dan in wat toen nog derde afdeling heette.
Dan vertrok je naar Racing Gent…
Dat klopt. Ik maakte kennis met de club en die kennismaking beviel me van bij de start. Het was een goed georganiseerde club, goede accommodatie ook, degelijk spelniveau. Kortom, ik voelde me er onmiddellijk thuis en dat zou ook zo blijven. Uiteindelijk speelde ik er acht jaar, iets wat eerder ongewoon is in de amateurreeksen. Ik zag ook geen reden tot veranderen, waarom zou ik? Ik was er een vaste man in de ploeg, scoorde regelmatig, leverde elk jaar mijn aantal assists af. Ik zat er goed, temeer omdat ik in Wetteren werkte en in Lochristi woonde, op maar vijf minuten van de club. Ik had er gerust nog langer kunnen blijven…
Maar je kwam toch naar Lokeren-Temse. Waarom?
Na acht jaar begon ik toch wel de nood te voelen aan een andere uitdaging. Toen ik hoorde van de interesse van Lokeren-Temse, was ik gecharmeerd. Ik voelde me gevleid omdat ik wist dat de club toch ambitieuze plannen koestert. Daarnaast kwam ik terug naar de ploeg van mijn jeugd, de club waar ik zoveel mooie momenten had meegemaakt. En het feit dat ik de liefde was gevolgd naar Daknam was zeker niet doorslaggevend, maar het hielp wel.
Je bent altijd al linksvoor geweest?
Eigenlijk wel, ja. Ik ben linksvoetig, behoorlijk snel en daar renderen mijn kwaliteiten het best. Tot nu toe ben ik elk jaar wel goed geweest voor een flinke portie goals en assists. Als ik mijn gemiddelde van de voorbije jaren ook hier kan halen, zal ik tevreden zijn. Toch wil ik nog vooruitgang boeken. Mijn rechtervoet kan zeker nog beter en wat meer kracht zou zeker geen kwaad kunnen. Met deze omkadering moet dat lukken. Je voelt de ambitie gewoon. In heel mijn carrière smaakte ik nog nooit het genoegen om kampioen te spelen. Dat eens mogen meemaken, zou fantastisch zijn. Vanzelfsprekend is het hoegenaamd niet. Maar dromen mag, vind ik. Maar vooral: ik wil werken om die droom te laten uitkomen.
Is er nog veel tijd voor een leven naast het voetbal?
Nauwelijks. Ik werk in Wetteren als onderhoudstechnicus bij een chemisch bedrijf. Ik werk van 7u30 tot 16 uur. Het is een afwisselende, fysiek niet al te belastende job. Zo kan ik me rustig voorbereiden op de avondtrainingen. Heel af en toe speel ik eens padel, maar veel tijd en ruimte voor andere dingen is er niet. Tenslotte moet ik vrouwlief ook tevreden weten te houden…
Recente reacties