Red Boys Differdange
0 - 3
Sporting Lokeren
UEFA Cup
Seizoen:
1976-1977
Datum:
15/09/1976
18:00:00
Scheidsrechter:
Kindervater (West-Duitsland)
Toeschouwers:
1200
Doelpunten
Ploegopstellingen
Verslag
"Met de trein der traagheid naar Differdange" : (Door Vic De Roeck)
Woensdag 15 september is een belangrijke en tevens onvergetelijke datum in de annalen van KSC. Op bewuste dag verscheen de fusieclub immers voor de allereerste keer op de Europese bühne. Meer bepaald in het tornooi om de UEFA-beker. Wat toen gebeurde, kreeg overigens later geen herhaling meer. De aftrap van de match tussen Red Boys Differdingen en Sporting Lokeren geschiedde namelijk ruim een kwartier later dan oorspronkelijk gepland, iets wat uiteraard niet strookte met de geplogenheden.
Wat was er nu precies aan de hand ? Welnu, de toenmalige gewaardeerde clubsecretaris, wijlen Emiel Sengeleng, had in de loop van deze regenachtige dag nog even contact opgenomen met enkele thuisblijvers. Zo wenste Miel te weten of Luc Delbruyère nog enkele extra attributen in de koffer had gestopt, ondermeer langere studs, die kennelijk hard nodig waren in de sompige Letzeburgse grond. Tijdens dit telefoongesprek kreeg hij te horen dat de extra-trein met 832 supporters aan boord onderweg een aanzienlijke vertraging had opgelopen. Een weinig bemoedigend nieuws dat net voordien via de radio in Lokeren werd vernomen. Miel Sengeleng zaliger stapte vervolgens, na rijp beraad met de Red Boys-top, kordaat naar de toen 35-jarige referee Kindervater toe en kreeg het later op de avond van deze Westduitse arbiter gedaan dat de toss uitzonderlijk vijftien minuten later dan normaal voorzien, zou worden gedaan. Terloops : Kindervaters beslissing werd hem achteraf door de UEFA-bonzen niet in dank afgenomen. Zijn kop moest rollen. In zoverre we konden natrekken, bleef hij van verdere Europese selecties verstoken... Heden ten dage behoort de eerste Europese expeditie van de Sportingfans nog steeds tot de onderwerpen van geanimeerde gesprekken !
Dorstig en zenuwachtig :
Uiteraard gingen we kort geleden, als verslaggever van toen, ons licht opsteken bij personen die dit alles van zeer dichtbij hadden meegemaakt. Hier volgt hun meeslepend verhaal van hun reis, inmiddels bijna twintig jaar geleden. Jean Rombaut en wijlen Cyriel Van de Putte, aanvoerders van de Federatie van Sporting-supportersclubs, zagen hun uitgebroede plannen concreet en haarfijn uitgevoerd door NMBS-ambtenaren uit eigen stad, met name de betreurde Hugo Van Duyse en Raf Ketels, de huidige voorzitter van de fanclub "Metro". Zij brachten het inderdaad voor mekaar dat een treinstel met in totaal liefst zestien wagons richting Differdange kon bollen. Voor de prijs van 300fr (heen en terug) nota bene. De spoorwegdirectie had alleszins niets onverlet gelaten om de Sporting-aanhang ter wille te zijn en iedereen in de beste voorwaarden naar de stad van de Red Boys over te brengen. Desondanks verliep jammer genoeg niet alles volgens plan. De diensten van Wagons-Lits hadden in het vormingsstation van Schaarbeek twee pakwagens volgestopt met een rijke voorraad bier. De treinschouwer met dienst verscheen ter plekke en oordeelde zonder aarzelen dat een van genoemde pakwagens, gezien de overlast, niet als rijvaardig kon worden aanzien. De prille vertraging op het schema was derhalve onafwendbaar, ofschoon de W.L.-medewerkers nogal snel waren bijgesprongen om de lading te versassen. In Lokeren bedroeg de achterstand reeds ruim een uur. In het stadion van Denderleeuw werd de extra-trein bovendien naar een zijspoor afgevoerd. De puffende locomotief was defect. Zo luidde het althans. De dorstige en ongeduldig geworden reizigers begonnen zich terecht vragen te stellen. De kans om tijdig op de afspraak te raken werd alsmaar kleiner. Haast niemand zag het in de gegeven omstandigenheden nog zitten. Trein der traagheid :
Aarlen - dus nog lang niet het eindpunt - werd bereikt met liefst honderdvijftig minuten vertraging. De ondervoorzitters Gaston Keppens en Dr. De Rijcke, alsook Fons De Clerck, vonden het toen allang welletjes en wipten inderhaast in een taxi. Toen de trein-der-traagheid eindelijk Differdange binnenstroomde, bleek het perron veel te kort. Dus ook problemen bij het uitstappen. De politiemensen spraken paaiende woorden en smeekten elkeen de kalmte te bewaren. Niemand zou ook maar iets van de wedstrijd missen. Zo werd gesteld. Maar ook dat draaide anders uit. De "riskante" geste van de ref ten spijt. Alleen de voorwacht van het zwaar beproefde supportersheir was getuige van René Verheyens eerste doelpunt. De rest moest het van Jan of Piet horen vertellen. Gelukkig voor hen deed Verheyen het even later nog even over. Bob Dalving legde daarna de eindcijfers (0-3) vast. Compensatie : matchbal
De Sportingers hadden tegen de ploeg van trainer Werner Stein moeten opboksen zonder Lubanski, Vanlessen en Somers. In de loop van de match raakten bovendien Mommens (linkervoet) en Etienne Everaert (schouderontwrichting) onklaar. De ploeg : Hoogenboom, Ingels, Velkeneers, Dalving, De Schrijver, De Beuckelaer, Verheyen, Mommens, De Koning, Aage Hansen en Henrotay. De verdere selectiezorgen van coach Ladislav Novak waren derhalve niet gering, enkele weken voor de strijd tegen... C.F. Barcelona met o.a. Johan Cruijff. De terugkeer van de uitgebluste treinreizigers nam vanzelfsprekend eveneens heel wat meer tijd dan voorzien in beslag. De pakwagens voerden toen alleen nog statiegeld mee. Nu was het immers een trein zonder bier. Op de Sint-Laurentiustoren hoorden de laatste vierders de klok half vier slaan. Na al dat wel en wee voor de Waaslanders, volgde dan toch nog een pittig detail. Dhr. De Haeck, toenmalig handelsdirecteur van de NMBS schonk een matchbal als compensatie. Hoe dan ook een gewaardeerde attentie. Het kon niet anders of deze landurige reis moest hier leiden tot een uitzonderlijke uitgebreide terugblik. De herinnering aan zo'n gebeurtenis levendig houden was de bedoeling. Ze was trouwens uniek ! Vic De Roeck (Journalist voor "De Sportinger" en oud-journalist "Het Volk")
Uiteraard gingen we kort geleden, als verslaggever van toen, ons licht opsteken bij personen die dit alles van zeer dichtbij hadden meegemaakt. Hier volgt hun meeslepend verhaal van hun reis, inmiddels bijna twintig jaar geleden. Jean Rombaut en wijlen Cyriel Van de Putte, aanvoerders van de Federatie van Sporting-supportersclubs, zagen hun uitgebroede plannen concreet en haarfijn uitgevoerd door NMBS-ambtenaren uit eigen stad, met name de betreurde Hugo Van Duyse en Raf Ketels, de huidige voorzitter van de fanclub "Metro". Zij brachten het inderdaad voor mekaar dat een treinstel met in totaal liefst zestien wagons richting Differdange kon bollen. Voor de prijs van 300fr (heen en terug) nota bene. De spoorwegdirectie had alleszins niets onverlet gelaten om de Sporting-aanhang ter wille te zijn en iedereen in de beste voorwaarden naar de stad van de Red Boys over te brengen. Desondanks verliep jammer genoeg niet alles volgens plan. De diensten van Wagons-Lits hadden in het vormingsstation van Schaarbeek twee pakwagens volgestopt met een rijke voorraad bier. De treinschouwer met dienst verscheen ter plekke en oordeelde zonder aarzelen dat een van genoemde pakwagens, gezien de overlast, niet als rijvaardig kon worden aanzien. De prille vertraging op het schema was derhalve onafwendbaar, ofschoon de W.L.-medewerkers nogal snel waren bijgesprongen om de lading te versassen. In Lokeren bedroeg de achterstand reeds ruim een uur. In het stadion van Denderleeuw werd de extra-trein bovendien naar een zijspoor afgevoerd. De puffende locomotief was defect. Zo luidde het althans. De dorstige en ongeduldig geworden reizigers begonnen zich terecht vragen te stellen. De kans om tijdig op de afspraak te raken werd alsmaar kleiner. Haast niemand zag het in de gegeven omstandigenheden nog zitten. Trein der traagheid :
Aarlen - dus nog lang niet het eindpunt - werd bereikt met liefst honderdvijftig minuten vertraging. De ondervoorzitters Gaston Keppens en Dr. De Rijcke, alsook Fons De Clerck, vonden het toen allang welletjes en wipten inderhaast in een taxi. Toen de trein-der-traagheid eindelijk Differdange binnenstroomde, bleek het perron veel te kort. Dus ook problemen bij het uitstappen. De politiemensen spraken paaiende woorden en smeekten elkeen de kalmte te bewaren. Niemand zou ook maar iets van de wedstrijd missen. Zo werd gesteld. Maar ook dat draaide anders uit. De "riskante" geste van de ref ten spijt. Alleen de voorwacht van het zwaar beproefde supportersheir was getuige van René Verheyens eerste doelpunt. De rest moest het van Jan of Piet horen vertellen. Gelukkig voor hen deed Verheyen het even later nog even over. Bob Dalving legde daarna de eindcijfers (0-3) vast. Compensatie : matchbal
De Sportingers hadden tegen de ploeg van trainer Werner Stein moeten opboksen zonder Lubanski, Vanlessen en Somers. In de loop van de match raakten bovendien Mommens (linkervoet) en Etienne Everaert (schouderontwrichting) onklaar. De ploeg : Hoogenboom, Ingels, Velkeneers, Dalving, De Schrijver, De Beuckelaer, Verheyen, Mommens, De Koning, Aage Hansen en Henrotay. De verdere selectiezorgen van coach Ladislav Novak waren derhalve niet gering, enkele weken voor de strijd tegen... C.F. Barcelona met o.a. Johan Cruijff. De terugkeer van de uitgebluste treinreizigers nam vanzelfsprekend eveneens heel wat meer tijd dan voorzien in beslag. De pakwagens voerden toen alleen nog statiegeld mee. Nu was het immers een trein zonder bier. Op de Sint-Laurentiustoren hoorden de laatste vierders de klok half vier slaan. Na al dat wel en wee voor de Waaslanders, volgde dan toch nog een pittig detail. Dhr. De Haeck, toenmalig handelsdirecteur van de NMBS schonk een matchbal als compensatie. Hoe dan ook een gewaardeerde attentie. Het kon niet anders of deze landurige reis moest hier leiden tot een uitzonderlijke uitgebreide terugblik. De herinnering aan zo'n gebeurtenis levendig houden was de bedoeling. Ze was trouwens uniek ! Vic De Roeck (Journalist voor "De Sportinger" en oud-journalist "Het Volk")